Geluk ...

Puur geluk. Ik kan het niet anders omschrijven. Zon, geen mens op t water (waar zit iedereen dan??) en alleen t geluid van de wind, de vogels..onze koelbox mee, de thermoskan met koffie natuurlijk en gewoon maar gaan.
Er zijn dagen dat we de hele plassen zelf niet bereiken. Niet omdat we niet durven, maar gewoon omdat de weg er naar toe al zoveel moois te bieden heeft. De prachtige huisjes (ja.. ik ben dus die stiekeme gluurder :) ) sommige lijken wel een landgoed, andere zijn echte weekendhuisjes. En wat er nou heerlijker dan ergens aan te kunnen leggen, ankertje uit en gewoon genieten..

Toch, als bijvoorbeeld de buurman vraagt of we naar t strand gaan, bekruipt me een wat unheimisch gevoel. Een "wij gaan naar onze boot" maakt toch dat ik schaamrood op mijn wangen krijg gek genoeg. Stiekem associeer ik dat toch als "rijke nietsnut", terwijl ik toch weet dat niets minder waar is.Ik betrap me er op dat ik de neiging heb om te bagatelliseren; een beetje in de trant van: nou.. het is een hele oude boot hoor, verwaarloosd enzo.. veel werk..
Snap je wat ik bedoel??
Terwijl mijn hart elke keer als ik Vivre in de haven zie liggen, een sprongetje maak, want inderdaad, hij is oud, hij WAS verwaarloosd, maar verdorie! Hij is echt zoooo leuk geworden. Alles is nu schoon en heel. We hebben alles aan boord wat een mens nodig kan hebben, we kunnen eten, slapen, lezen, luieren, zwemmen, en als t echt koud wordt hebben we genoeg warme kleding liggen..

Ik hoor jullie al vragen, en de zeilen dan?? En het rolfokmechanisme?
Ook daar is hard aan gewerkt; we hebben een grootzeil. Dit zeil vonden we in een zak en we hadden t al bijna weggegooid; lijkt een oud wedstrijdzeil te zijn. Maar na t opmeten van de giek, hebben we besloten om t maar eerst met dit zeil te doen. Een mooi, nieuw, stralend wit zeil kan dan altijd nog. Misschien tweedehands, dat geeft niet. En het rolmechanisme wordt komende week verwijderd zodat t kapotte onderdeel besteld en vervangen kan worden.

Nog even dus en we kunnen echt zeilen en eerlijk gezegd kan ik niet wachten. Natuurlijk word het spannend of ik het nog aan zal kunnen met mijn gewrichten (heb reuma) en t hoeft ook niet meer hard, en schuin, maar zonder motor..ohh dat is JE van HET voor mij.
Al moet ik toegeven dat het hebben van een motor (hoe weinig Pk dan ook) wel erg prettig is. Ik kan me nog zeilmiddagen herinneren toen ik Ottenhome wel zag, maar verdomd moeizaam de haven in kon komen...:)

We varen dus best vaak, en hoewel we t al veel beter doen dan in het begin, zijn er toch ook weer lessen die we leren..
In de kreken naar de meren toe, staat soms een vreemde stroming, zeker daar waar een aantal kreken bij elkaar komen. En zo kon t dus gebeuren dat de boot onbestuurbaar was en we rustig richting een rieteilandje gingen. Wat we ook deden (en t duurde even voor we door hadden wat de oorzaak was) t hielp niets. Tot we de motor wat harder lieten gaan, toen waren wij weer sterker dan de stroming en t probleem opgelost. Wij varen nl t liefst op zijn zachts gezegd op ons dooie akkertje. We gaan net vooruit, maar daar is ook alles mee gezegd. We worden dan ook door iedereen (behalve de kano's..die blijven we net voor..) ingehaald. Niet omdat we bang zijn om hard te varen, maar omdat de motor dan t minst hoorbaar is. We moeten dus echt gaan zeilen.
Ook bij het aanleggen op een leuk plekje hebben we al een aantal keren gebruik gemaakt van onze lange stok (hoe heet zo'n ding eigenlijk?), en hebben we zorgelijk omhoog gekeken naar onze mast; hopeloos verdwenen in t groen...

Maar we leren, en hoe we leren, hoe meer lol!

Mocht u ons dus de komende weken tegenkomen op de Loosdrechtse plassen: wit met rode boot (met een rood raampje, en geloof me, daar zijn er geen twee van!) kom dan gerust een praatje maken, wat wijze lessen aan ons geven of gewoon een bak koffie drinken!